payıma düşürdüklerim....

Bu ve bundan sonraki birkaç yazı değerli bir büyüğümüzün yazılarıdır izinli aldım ;

Karanlıklar çoktan sarıp sarmalamıştı kenti..Herhangi bir sokağın,herhangi bir evinde..herhangi bir odasındayım..Bütünüm,paramparça bir vücutta..Ruhum çok uzakta..Aklım bir başka durakta...
Gözüm kapıya ilişiyor..kapıyorum; tam bu an da bir hayal kuruyorum.Az sonra kapı aralanacak ve içeri sızacak bir ışık hüzmesi..Odanın aydınlığıyla içimde aydınlanacak..Gözlerim umudun renkleneceği an'ı bekliyor...Belki de son ışıksız dakikada her hayalin beklendiği gibi bitmeyeceği hissi kaplıyor içimi..Her masalda mutlu sonla bitmez ya hani.... gökten hiç elma düşmeyebilir yaa.!!
...devam ediyorum; kaldığım yerden..kapı aralanıyor..sancılı ruhum ayaklanıyor..Bedenimi üşüten rüzgar,üşütüyor artık her zerresine kadar ruhumu...
Gözlerimi açtığımda aynı yerde,aynı zifirdeyim.. 'Her son hakkettiği kadardır insanın!' deyip geçmek istiyorum..
Geçecekse eğer.....
Fakat,
Artık her kapı açıldığında...
Beklentilerin gölgesindeki muamma düşüşlerim sızacak odaya...
Bu yüzdendir kii, öznesi kayıp cümlelerimin..anlıyorum ki her defasında başbaşadır insanoğlu kendisiyle....
Şimdi her yanım küskün..Kurgularım için kötüyüm...